As individuals, we are amazingly ignorant and incapable. How many of us, alone in a wilderness, could make a flint knife? Is there anyone now alive who knows even a tenth of everything there is to know in science? How many of those employed in the electricity industry could make any of its components, such as wires or switches? The important difference that separates us from the social insects is that they carry the instructions for nest building in their genes. We have no permanent ubiquitous record of our civilization from which to restore it should it fail. We would have to start again at the beginning.
Organisms that face desiccation often encapsulate their genes in spores so that the information for their renewal is carried through the drought. Could we encapsulate the essential information that is the basis of our civilization to preserve it through a dark age? My wife Sandy and I enjoy walking on Dartmoor, a mountain moorland near our home. On such a landscape it is easy to get lost when it grows dark and the mists come down. Our way to avoid this fate is to make sure that we always know where we are and how we got there. In some ways, our journey into the future is like this. We cannot see the way ahead or the pitfalls, but it would help to know our present position and how we got here, to have a record that is always kept up to date and is written in clear and simple language that any intelligent person could understand.
Scientific papers are so arcane that scientists can understand only those of their own specialty. I doubt if there is anyone, apart from the authors and their fellow specialists, who can understand more than a few of the papers published in specialized scientific journals.
Ως (μοναδικά) άτομα, έχουμε μεγάλη άγνοια και είμαστε ανίκανοι σε εκπληκτικό βαθμό. Πόσοι από μας, μόνοι στην άγρια φύση, θα μπορούσαμε να λαξεύσουμε ένα μαχαίρι; Υπάρχει κάποιος σύγχρονός μας ο οποίος γνωρίζει έστω και το ένα δέκατο από όσα μπορούμε να γνωρίζουμε στην επιστήμη; Πόσοι από όσους εργάζονται στην ηλεκτρική βιομηχανία θα μπορούσαν να κατασκευάσουν οποιαδήποτε από τα συστατικά μέρη της, όπως καλώδια ή διακόπτες; Η σημαντική διαφορά, η οποία μας ξεχωρίζει από τα «κοινωνικά» έντομα, είναι ότι αυτά κουβαλούν τις πληροφορίες για το χτίσιμο της φωλιάς στα γονίδιά τους. Δεν έχουμε κανένα μόνιμο, φανερό αρχείο του πολιτισμού μας από το οποίο θα μπορούσαμε να τον επανιδρύσουμε σε περίπτωση που χανόταν. Θα έπρεπε να ξαναρχίσουμε από την αρχή.
Οργανισμοί που απειλούνται από ξηρασία συχνά κλείνουν τα γονίδιά τους σε σπόρια έτσι ώστε η πληροφορία για την αναγέννησή τους να μεταφερθεί δια της περιόδου ξηρασίας. Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μία κάψουλα ώστε να προστατεύσουμε την απαραίτητη πληροφορία, η οποία αποτελεί τη βάση του πολιτισμού μας, σε κάποια σκοτεινή περίοδο; Η σύζυγός μου, Sandy, κι εγώ απολαμβάνουμε τον περίπατο στο Dartmoor, ένα βουνίσιο λιβάδι κοντά στο σπίτι μας. Σε τέτοια εδάφη είναι εύκολο να χαθεί κανείς όταν σκοτεινιάζει και πέφτει η ομίχλη. Ο τρόπος να αποφύγουμε αυτή τη μοίρα είναι να είμαστε ανά πάσα στιγμή σίγουροι για το πού βρισκόμαστε και το πώς φτάσαμε ως εκεί. Κατά κάποιον τρόπο, το ταξίδι μας στο μέλλον είναι κάπως έτσι. Δε μπορούμε να δούμε το δρόμο μπροστά ή τα εμπόδια, αλλά θα βοηθούσε αν γνωρίζαμε την τωρινή μας θέση και πώς φτάσαμε εδώ, διατηρώντας ένα αρχείο το οποίο θα ενημερώνεται συνεχώς και θα είναι πάντοτε γραμμένο σε ξεκάθαρη και απλή γλώσσα, την οποία ένα οποιοδήποτε νοήμον άτομο θα μπορούσε να αντιληφθεί.
Τα επιστημονικά άρθρα είναι τόσο δυσπρόσιτα, που οι επιστήμονες μπορούν να κατανοήσουν μόνο εκείνα της δικής τους ειδικότητας. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποιος, πέραν των συγγραφέων και των συνεργατών τους, που να μπορεί να καταλάβει περισσότερα από ελάχιστα από αυτά τα άρθα που δημοσιεύονται σε εξειδικευμένα επιστημονικά περιοδικά.
(http://www.sciencemag.org, James Lovelock)
